Thisty! [open]

Een grote, massieve tijger liep de uitgesleten weg naar de Shaded Waters. Hij was dorstig; het was immers zomer! Ook had hij wat mos in zijn bek, dat kon hij dan meenemen en als hij terug was in het kamp ook nog wat drinken. Want als je terugliep kreeg je weer dorst! Eenmaal aangekomen liet Saber snel zijn mos vallen en stak toen zijn tong het water in. Zo dronk hij zich helemaal vol. Op dat moment hoorde hij geadem. Zijn oortje bewoog richting het geluid en hij snoof even diep. Het was een edelhert! Saber snoof de lekkere geur in en merkte dat het er meerdere waren. Een gróép edelherten, wat geweldig! Nu zou hij zeker wat vangen. Hij scherpte snel zijn nagels aan de grond en sloop toen weg. Hij wist dat de groep zat te wachten tot hij weg was dus zou hij nep weggaan. Hij doopte zijn mos in het water en liep weg. Hij bleef zitten achter een boom en wachtte tot de hele groep er stond en zich vol gedronken had, want dan zouden ze vol zitten en minder snel kunnen rennen. Toen sprong hij met een brul te voorschijn en sloeg zijn klauwen uit. De groep schoot weg maar hij stoof erachter aan. Hij klapte zijn kaken rond een poot maar deze gaf een schop in zijn gezicht en met een pijnlijke kaak liet hij los. Hij klauwde wel zijn nagels in de zij van het dier en het edelhert viel om. Saber wilde het dier niet te lang laten lijden, hij was niet wreed. Hij gaf een harde beet in de nek van het dier en hij hoorde en voelde de botten kraken. Het dier was dood; genoeg te eten voor de clan dus! Wel had hij weer dorst en hij dronk nog wat. Toen hij op de terugweg was, rook hij een andere tijger van zijn clan. "Hallo?" riep hij opgewekt, nu kon hij pronken met zijn prooi!
~ Open voor wie wil

Xeria liep rond in het bos, ze lette goed op of er niet ergens een hert in de buurt was. Vannacht had ze niet zo goed geslapen, en was dus erg moe. Op het moment was er even niemand in de buurt, dit wist ze erg zeker. Langzaam ging ze liggen en legde haar kop op haar poten. Even zuchtte ze, waarna zo nog een paar keek knipperde en in slaap viel. Na een tijde bewoog haar rechter oor een beetje. Ze was wakker geworden van een geluid. Het klonk als donder, of onweer... maar er was geen wolkje aan de lucht, dus dat kon het niet zijn. Nu bewogen haar beiden oren in de richting van het geluid, het klonk als iets bekends maar wat precies wist ze niet. Langzaam opende ze haar ogen en draaide haar kop in de richting van het steeds harder wordende geluid. Ze zag in de verte een stofwolk op doemen, dat moest wel een kudde rennende dieren zijn. Langzaam sloop ze achteruit zodat ze in de bosjes kwam te zitten. Ze zette zich alvast schrap zodat ze meteen op een van de dieren kon springen zodra deze voorbij kwam. Al snel kwam er een kudde damherten voorbij rennen, met een soepele beweging sprong ze op een van de herten. Door haar sprongkracht rolde ze met het dier een stukje opzij. Een aantal andere herten liepen nog langs en ze werd door een van hen tegen haar poot geschopt. Toen de groep herten helemaal voorbij was beet ze het dier krachtig in zijn nek. Dat was weer een mooie prooi voor op de prooistapel. Nu het zomer was, was deze erg groot. Maar het was belangrijk dat ze dingen bleven vangen zodat er ook nog genoeg was voor in de winter. Achter haar hoorde ze "Hallo?" waardoor ze omkeek. Het wass Saber een tijger van haar clan. ''Hallo Saber'' zei ze koude toon.

OOC: Sorry ik moest eerst even pannenkoeken eten hoor!

''Hallo Saber'' een koude toon. Nou, die was ook niet in opperbeste stemming, zeg. Saber liep nieuwsgierig met zijn prooi en mos op de tijgerin af, die blijkbaar ook gejaagd had. "Vanwaar die boze toon?" vroeg hij, met een even nieuwsgierige stem als hij zich voelde. Hij plofte naast de tijgerin neer. Onderzoekend keek hij haar aan, en zijn wangen onder zijn vacht werden bijna meteen rood. "Oh, het spijt me, Xeria. Ik had niet gezien dat jij het was..." Hij sloot even zijn ogen en prevelde wat tegen Starclan.

"Vanwaar die boze toon?" vroeg Saber aan haar. Boos? Ik heb eigenlijk altijd een koude toon in mijn stem... dacht ze terwijl ze haar kop licht schudde. Saber plofte naast haar neer en keek haar onderzoekend aan. Ze keek hem aan op een manier van; Wat ben jij nou weer aan het doen. "Oh, het spijt me, Xeria. Ik had niet gezien dat jij het was..." zei Saber vervolgens. Langzaam werden haar ogen groter, zou hij half blind zijn? dacht ze. Ze zag dat Saber zijn ogen sloot en wat mompelde wat. Goed kon ze het niet verstaan, maar het leek er op dat hij het tegen de Starclan had. ''Wat ben je aan het doen?'' vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Waarna ze een flinke lap vlees van het hert afscheurde.

''Wat ben je aan het doen?'' Saber knipperde even met zijn ogen. "Ik vertel Starclan dat het me spijt dat ik dit dier heb moeten doden voor mijn eigen voedsel, doe jij dat nooit?" vroeg hij ietwat verbaasd. Hij kon het zich niet voorstellen dat de clánleader dat niet zou doen! Hij had vroeger altijd geleerd dat hij Starclan overal om moest bedanken, en er spijt van moest hebben als je een ander levend wezen gedood had.

Ze zag dat Saber een aantal keren met zijn ogen knipperde waarna hij antwoorden: "Ik vertel Starclan dat het me spijt dat ik dit dier heb moeten doden voor mijn eigen voedsel, doe jij dat nooit?" Dit verbaasde haar, veel tijgers deden dat niet altijd en sommige nooit. Ze deed het zelf alleen als er weinig prooi was, zoals nu in de zomer met genoeg aan prooi deed ze het eigenlijk niet. Ze wist zelf heel goed dat ze dat eigenlijk wel zou moeten doen. Ze zuchtte, als Clanleader zou ze eigenlijk het goede voorbeeld moeten geven, dit deed ze echter niet altijd. ''Ik weet best dat ik dat zou moeten doen, maar zolang er genoeg prooi is vergeet ik het nogal vaak.'' zei ze. Waarna ze naar de lucht keek en haar ogen sloot. Oh almachtige Starclan... het spijt me zeer als ik niet aan jullie eisen voldoe... dacht ze. Zelf was ze er altijd op gedreven dat ze het goed moest doen, het maakte haar niet uit in wiens ogen het was. Vanaf kinds had ze altijd al veel harder getraind dan de andere kittens. Nu moest ze zich aan haar training van toen houden ook.