{open} The only thing I can see are shadows.

Xeria sjokte op haar gemakje in de richting van Shaded Waters. Ondertussen keek ze in het rond of ze niet ergens een prooidier zag. Het was winter dus elke prooi telde. In de zomer, als er genoeg prooi was, kon je soms wel een paar dagen niet jagen omdat er genoeg op de prooihoop lag. In de winter was het echter altijd belangrijk dat je zo veel mogelijk ving. Met haar rechter poot stapte ze op een takje, dit kraakte luid. Ze zuchtte, als er al een prooi in de buurt zou zijn, is die nu al weer weg. Ik moet echt beter gaan opletten waar ik loop. dacht ze. Rustig liep ze weer verder, dit keer met haar ogen op het pad voor haar gericht. Ondertussen was ze al in de buurt van Shaded Waters gekomen. In de verte kon ze het water al zien, echter niet duidelijk door al de schaduwen van de bomen. Ze stopte haar pas toen ze achter haar een geluid hoorde. Ze stond helemaal stil, waarna ze langzaam haar kop draaide. Ze zag niets, maar wist dat er iets of iemand was. Voorzichtig stook ze haar neus in de lucht en snoof de omgevingsgeur op. Ze rook geen prooi, het was een andere grote kat. ''Kom maar tevoorschijn, ik weet wel dat je daar bent.'' zei ze op een licht norse toon.

Erik was aan het jagen. Hij sloop naar zijn prooi en maakte zich klaar voor de sprong. Dan hoorde hij een luide krak, een tak die brak. Zijn prooi hoorde het ook en sprong weg. Die kon hij niet meer pakken. Hij liep verder naar shaded waters, tot iemand anders tegen hem sprak. ''Kom maar tevoorschijn, ik weet wel dat je daar bent.'' zei een andere tijger nors. 'Ja ik ben hier.' en hij kwam uit de struiken. 'Was jij het die daarnet zoveel lawaai maakte' vroeg hij.

'Ja ik ben hier' zei een andere tijger die uit de struiken kwam gelopen. 'Was jij het die daarnet zoveel lawaai maakte?' voegde de tijger er aan toe. Xeria zuchtte, en antwoorden ''Ja dat was ik'' nog half zuchtend. Ze keek nog eens goed naar de tijger en herkende deze al snel, het was Erik een kater van haar clan. ''Heb jij al wat kunnen vangen Erik?'' vroeg ze aan hem. Meteen daarna schoot de luide kraak van de tak door haar kop. ''Of heb ik die toevallig net weggejaagd?'' voegde ze er aan toe. Natuurlijk hoopte ze dat dit niet zo was, want helemaal in de winter telde elke prooi. Ze keek Erik vragend aan, en hoopte op een positief antwoord.

De tijger, die hij als de leider van de clan had herkend zuchtte en antwoorde ''Ja dat was ik'' nog half zuchtend. Ze keek nog eens goed naar hem. ''Heb jij al wat kunnen vangen Erik?'' vroeg ze aan hem. Hij schudde zijn hoofd. ''Of heb ik die toevallig net weggejaagd?'' voegde ze er aan toe. Ze keek hem vragend aan. 'Je hebt hem weggejaagd' zei hij. 'Hij hoorde de tak kraken en sprong er vandoor, ik had hem niet meer kunnen pakken.' Hij wist dat ze dit erg zou vinden, maar hij moest eerlijk zijn tegen de leider van zijn clan.

'Je hebt hem weggejaagd' antwoorden Erik. Natuurlijk dat heb ik weer... dacht ze toen Erik vervolgde; 'Hij hoorde de tak kraken en sprong er vandoor, ik had hem niet meer kunnen pakken.' Xeria wreef een paar keer met haar poot door het zand. Dit was nou niet haar beste actie geweest. Door die ene misstap was Erik's jacht mislukt en was er in de wijde omgeving niets meer te vangen. ''Het spijt me...'' zei ze op een toon die liet merken dat ze teleurgesteld was in zichzelf. ''Maar we moeten de hoop niet opgeven en gewoon blijven jagen. Ik weet zeker dat een van de andere uit de clan wel wat heeft gevangen.'' zei ze vastberaden. Ze kon geen zwakke kanten laten zien, helemaal niet nu ze de leader van de clan was. Ze moest sterk zijn, dat moest ze voor iedereen uit de clan.

Xeria wreef een paar keer met haar poot door het zand. Hij zag dat ze dit niet leuk vond, in dit seizoen had de clan ook al het voedsel dat ze konden vinden nodig. 'Het spijt me.' Zei ze teleurgesteld. 'Maar we moeten de hoop niet opgeven en gewoon blijven jagen. Ik weet zeker dat een van de andere uit de clan wel wat heeft gevangen.' Zei ze vastberaden. Ze liet geen zwakte zien en dat was goed, er waren in de clan tijgers die haar direct zouden laten vallen als ze merkten dat hun leider zwak was. Hij lachte naar haar 'en anders zal ik nog wel iets vangen.' zei hij. Hij hoopte dat ze zich niet zou laten doen door de andere.

'En anders zal ik nog wel iets vangen.' zei Erik tegen haar. Ze knikte terwijl ze hem serieus aankeek. Een luidde zucht verliet haar bek, en ze keek nog eens in het rond. Ze zette haar klauwen uit en zette ze in de grond. En vervolgens brulde ze luid, achter haar hoorde ze iets bewegen. Met een snelle beweging zette ze af en draaide zich om. Binnen een paar passen was ze al in de bossen gedoken. Daar worstelde ze even met een klein hertje. Ze sleepte het beestje mee naar Erik en legde het voor hem neer. ''Ik rook deze al een tijdje maar moest mijn kans afwachten. Eet maar wat, dan heb je meer energie voor de jacht.'' zei ze tegen hem. Ze keek hem op een soort van bevelende manier aan.

Xeria zuchtte, keek nog eens rond en brulde luid. Achter haar bewoog iets en zij sprong naar het dier. Ze sleepte het mee en legde het voor hem mee. ''Ik rook deze al een tijdje maar moest mijn kans afwachten. Eet maar wat, dan heb je meer energie voor de jacht.'' zei ze tegen hem. Ze keek hem op een soort van bevelende manier aan. Hij at van het hert.

Erik begon van het hert te eten, dit gaf haar een voldaan gevoel. Opeens schoot door haar kop dat ze nog naar de Starclan moest bidden. Ze ging rustig naast Erik liggen en lief haar kop omhoog. Ze sloot haar ogen en begon met bidden. Oh almachtige Starclan, dank u voor dit voedsel. Wij zijn u dankbaar dat wij dit voedsel mogen eten. En natuurlijk heb ik spijt dat ik dit dier heb moeten doden voor ons eigen eten. Hopelijk vergeeft u ons dit en zal ons door deze harde maanen blijven steunen. Langzaam opende ze haar ogen weer. Het daglicht verblinde haar voor een paar seconden. Toen ze weer kon zien keek ze weer naar Erik.

Hij zat hoe ze naast hem ging liggen, haar kop omhoog hief, haarogen sloot en begon te bidden. Hij deed hetzelfde en opende daarna zijn ogen. Hij zag dat ze naar hem keek. 'Is er vandaag nog iets interessants gebeurd' vroeg hij aan haar.

'Is er vandaag nog iets interessants gebeurd' vroeg Erik aan haar. ''Nope, nothing realy...'' zei Xeria tegen hem terwijl ze lichtjes haar kop schudde. Nog even dacht ze na, vandaag was er echt helemaal niets gebeurt. Opeens schoot het haar te binnen, ''Twee tijgers hadden ruzie en besloten het maar vechtend te beslissen.'' zei Xeria tegen Erik. Het was vroeg in de ochtend gebeurt, maar waarschijnlijk was Erik toen al op jacht. Haar reactie toen was ook niet al te best, ze had beide tijgers een flinke klap tegen hun kop gegeven. Daarna hebben ze het echter wel uitgepraat maar ze had hun beter anders uit elkaar kunnen halen.

''Nope, nothing realy...'' zei Xeria tegen hem terwijl ze lichtjes haar kop schudde. Ze dacht even na en zei toen. ''Twee tijgers hadden ruzie en besloten het maar vechtend te beslissen'. 'Jammer dat ik dat gemist heb.' Zei hij lachend. Het was altijd grappig om naar een gevecht te kijken.